Το μαρτήριο της αδελφής μου
Αφιερωμένο στη μνήμη της αδελφής μου, που πέθανε στις 3 Δεκεμβρίου 1983 περιμένοντας να ξαναδεί το γιο της Αντρέα, που αγνοείται από τις μάχες εναντίον των Τούρκων εισβολέων στην περιοχή Τράχωνα της Κύπρου το 1974.
Τα ξέπλεκα μαλλιά σου
σαν μαστίγια κυμάτιζαν στον άνεμο.
Μαστίγωναν τη ζωή!
Μαστίγωναν το θάνατο!
Μαστίγωναν τον πόλεμο!
Οι κραυγές του σπαραγμού σου
σαν σαΐτες βουτηγμένες μες στου πόνου το φαρμάκι
διαπερνούσαν τα κορμιά των δολοφόνων
κι ύστερα χάνονταν στο άπειρο
ψάχνοντας το θεό του πολέμου.
Τα χέρια σου κόντευε από το σώμα σου να ξεριζωθούν
καθώς τα ύψωνες στον ουρανό.
Ήταν το είναι σου την ώρα εκείνη
μέσα στον στρόβιλο της συμφοράς
ένα παιχνίδι που συνεχώς στριφογυρίζει
σ’ ένα χωρίς ατμόσφαιρα πλανήτη,
εκεί που οι σειρήνες του θανάτου κατακλύζουν το νου.
Και ύστερα ένα απέραντο κενό
που μέσα του ένιωθες να γυροφέρνει με παράπονο
η ψυχή του αγαπημένου
ζητώντας απεγνωσμένα το μερίδιό του απ’ τη ζωή.
Εννέα ολάκερα χρόνια
ζεις το αόρατο μαρτύριό του.
Εννέα ολόκληρα χρόνια
αγκαλιάζεις μητρικά άυλες σκιές.
Όλα τα άλλα γύρω σου σκεπάστηκαν
με τον θλιμμένο μανδύα που άπλωνε η ματιά σου.
Τώρα στοχάστηκες, αδελφή μου,
το μάταιο της θυσίας σου,
κι ένα πρωί χωρίς καθόλου να διστάσεις
άφησες να γίνει ένα με τη γη
ό,τι σε εμπόδιζε για το μεγάλο ταξίδι
κι ανάλαφρη πια
λευτερωμένη απ’ το πονεμένο σου κορμί
πέταξες πάνω από κάθε πόνο
και είχες στο πρόσωπο την ώρα εκείνη
την διχασμένη από χαρά και πόνο όψη της μάνας
τη στιγμή της ιερής γέννας.
Μιχάλης Παής
|
The Suffering of My Sister
Dedicated to the memory of my sister, who died on the 3rd of December 1983 still waiting for her son Andreas, about whom nothing had been heard since the battles against the Turkish invaders in the Trachona area of Cyprus in 1974.
The locks of your unplaited hair
were blown around in the wind like whips.
Lashing life!
Lashing death!
Lashing war!
The cries of your anguish
like arrows dipped in pain’s poison
passed through the murderers’ bodies
and were lost in the vastness of space
seeking out the god of war.
Your arms as you raised them to the sky
seemed almost to be torn from your body.
Your being at that moment was
a plaything endlessly spinning
in the whirlwind of calamity
on some airless planet
where the sirens of death overwhelm the brain.
And then a boundless emptiness
in which you felt wandered complaining
the soul of the beloved
calling desperately for his share of life.
For nine whole years
you’ve lived his unseen martyrdom.
For nine whole years
you’ve held in a mother’s embrace immaterial shadows,
and around you your gaze has spread over everything else
a cloak of sadness.
Now you’ve realised, my sister,
the futility of your sacrifice,
and one morning, without hesitating at all,
you allowed to become one with the earth
whatever hindered your great journey.
And light now,
freed from your suffering body,
you flew beyond every pain
and on your face at that moment you had the look,
torn between joy and pain,
of a mother at the sacred moment of birth.
Michael Pais
Translated by Pavlos Andronikos
|
